Wat een dag/reis

Wie zegt dat wij nooit wat meemaken......

Daar gaat ie dan, dag 1, de afreis.

Ik kan wel zeggen dat we aardig wat meegemaakt hebben. We werden om even over 5 uur ‘s ochtends opgehaald door een taxi.  Ik kan jullie vermelden dat ik nog nooit zo met samengeknepen billen heb gezeten. Het deed een beetje Grieks aan, half op de rijbaan over de middenstreep heen, gas op, gas af en meneer dreigde in slaap te sukkelen hadden wij het idee. Hij had ook de hele nacht al dienst gehad en dit was zijn afsluiter. 😵

Hop hop hop naar de incheck en daar was het paspoort van ma in het geding. De volgende vraag kwam “heeft u hiervoor een buitenlands paspoort gehad?” Nee mevrouw maar de computer gaf aan dat ma een andere nationaliteit had dan Nederlands. 🤬 Met een druk op de andere knop mochten we toch de koffers gaan labelen en droppen.  Ook daar verliep het niet zo lekker, koffers werden niet geaccepteerd, dan maar handmatig de koffers afgooien.

Eenmaal bij de douane werden we allemaal keurig goedgekeurd en ma was ineens weer Nederlands.....gelukkig maar.

Ontbijtje en naar de gate.

De reis met KLM was prima. De verzorging is in 1 woord top te noemen. Krappe stoeltjes maar wat wil je met onze goddelijke lijven.  Beenruimte was er volop.

Dan komen we na een vlucht van 11 uur aan in Los Angeles.........makkelijk tegenwoordig zei zus nog.  Ja hoor, allemaal een eigen terminal om aan te geven of je iets bij je hebt wat eigenlijk niet mag. Met een ticket naar homeland, kijken of je het land binnen mag.  Pa en Peter zonder problemen geaccepteerd, die hebben bewijs van goed gedrag. Ma na 4 x vingerafdruk afgeven ook geaccepteerd. Ik wordt niet geaccepteerd en mag op vervolgonderzoek naar de homeland insiders voor de VIP treatment. Er is iets wat niet klopt zegt de officier en vraagt of ik ooit problemen heb gehad met de politie in de USA.......uhhhhhh no sir?.........Iedereen mag naar beneden om de koffers op te halen en ik mag mee. 🤨 Kom je in een ruimte waar het vol zit met mensen waarvan het lijkt of je iets op je kerfstok hebt. Camera’s op je gericht en telefoon uit!!  Nou kom maar op denk ik in mijn uppie en heb er zeker nog 20 voor me. 1 voor 1 gaan de officiers nog even een break houden en ma denkt intussen dat ze straks nog een foto van me mag nemen achter tralies. Eenmaal bij een dame achter glas worden er een paar vragen gesteld, wat ik kom doen, hoelang, waar ik verblijf en met wie ik ben, hoe vaak ik hier al geweest ben. Zonder uitleg, binnen 20 seconden, wordt ik toegelaten tot de USA. Op de vraag wat er nou was haalt ze haar schouders op en zegt extra routinecheck. De een zegt dit, de ander dat......verwarring alom maar voelde me wel een beetje opgelaten zo van “wat heb ik nou weer gedaan........ik weet van niks” 🤣

Oké, snap er allemaal niks meer van en sta perplex weer buiten op zoek naar de rest die ik zo gevonden heb.

Koffers weer afgeven, de terminal uit en weer inchecken. Ze zijn erg precies maar ook wel heel erg vol van zichzelf. Maar we kunnen door naar de gate en na een kleine vertraging van 15 minuten zitten we weer in de lucht.  De stoelen zitten heerlijk en voor een kleine vlucht van 1 uur 20 minuten gaat dit prima.  Pa en ma houden zich nog goed maar nu 24 uur op dus dat gaat er in hakken. Hevige turbulentie in vegas met dalen en ook turbulentie ook in de buik van mijn voor buurvrouw, die maakt de landing met haar hoofd in een zakje.   😅

Op een rijtje, auto gehaald, naar hotel, hapje eten bij panda, boodschappen voor onderweg en nu in bed. Het is hier 20:15 en jullie worden allemaal al weer wakker. Wij gaan slapen liebe leute. Het was een zeeeeeeer enerverende dag en hopen morgen lekker te gaan genieten van de grand canyon!

We hebben er zin an.